Rozdział 2

Zjechałyśmy windą na parter i ruszyłyśmy wzdłuż długiego korytarza, prowadził nas na miejsce.

- No i nie wypiłyśmy tej kawy. A ja głupia nawet nie spytałam się, czy nie chcesz czegoś zjeść, ale znając ciebie to nie jadłaś śniadania przed wyjazdem - wypaliła Monika

- Spokojnie nie chcę. Jadłam batoniki po drodze – odpowiedziałam, czekając na odpowiedź przyjaciółki.

- Cała ty. Zdziwiłabym się jak byś powiedziała tak jadłam śniadanie w domu – zażartowała przyjaciółka.

- Ale tak i tak mnie kochasz - cmoknęłam ją w policzek.

- Tak, kocham. Ale daruj sobie te czułości. Do roboty, a nie!- machnęła ręką i otworzyła drzwi do Sali. Weszłam za nią, byłyśmy chyba nie widzialne, bo nikt nie zauważył naszego wejścia.

Wszyscy panowie cisnęli się wokół jednego stołu, większość z nich znałam przez Monie, bo zanim przyjechała tutaj do pracy, to oglądała wszystkie mecze reprezentacyjne. Grali w jakąś grę, ale gdy któryś powiedział – Kent, to musiałam powstrzymać śmiech, prawie w ogóle nie byłam zdziwiona, że faceci po dwadzieścia i trzydzieści kilka lat grają w grę z koloni.

- Dobra chłopaki proszę o chwilę uwagi. To jest Amelia i będzie dziś waszą fryzjerką - przedstawiła mnie. Momentalnie dwunastu facetów spojrzało na mnie przenikliwie.

- Chyba striptizerką - próbował żartować jeden z nich, mnie to nie bawiło, ale panów i owszem, bo wszyscy się śmiali w głos.

- Oj chyba ktoś tu potrzebuje podnieść swoje ego albo jest niewyżyty. Wiesz dam ci numer do specjalisty, bo może musisz z kimś pogadać, albo jednak nie wiesz po drodze mijałam takie panie, które świadczą różne usługi, może skorzystasz opłacę ci to -  wymówiłam te wszystkie słowa z zaciśniętą szczęką, próbując nie wybuchnąć ze złości.

- Oj to miało zaboleć, nie udało ci się skarbie - wypalił Bartman. A wszyscy uważnie przyglądali się tej konwersacji.

- Nie słódź mi tutaj, bo mogę cię unieszczęśliwić na dłuższą chwilę  – pokazałam maszynkę, którą właśnie wyjęłam z pudła.

- Ostra jesteś – wzruszył brwiami. - Ale ze mną nie będzie ci tak łatwo – wyszczerzył się Zibi.

Boże, co te wszystkie laski w nim widzą, kupa mięśni i zero mózgu. Pewnie myśli nie tą częścią ciała, co potrzeba – pokręciłam głową zerkając na nich wszystkich.

- Dobrze, a więc panie Bartman zapraszam do strzyżenia będziesz pierwszy – stanęłam w bojowym humorze. - Sam się zgłosiłeś na ochotnika – mruknęłam triumfalnie.

 - Mel mówiłam tobie, że są najgorsi klienci jakich możesz mieć – przypomniała mi Monika, puszczając do mnie oczko.

- Jak muszę być pierwszy, to zaczynajmy, bo nie chcę spędzić godziny na fotelu, Pani Amelio -  rzekł z dziwnym wyrazem twarzy, który miał być uśmiechem.

- A więc panie Zbigniewie tniemy na jeden milimetr czy na zero? – powiedziałam z powagą w głosie. Chyba delikatnie się wystraszył.

- Nie, nie! – krzyknął od razu. - Tak żeby było ładnie – delikatnie wymawiał słowa, błagalnym głosem.

Dobra zlituję się nad nim, bo już jest skrzywdzony przez los nie posiada rozumu - pomyślałam.

Robienie mu fryzury nie było wcale trudne. Standard cięcia męskiego krótsze boki i dłuższa góra, zajęło mi to piętnaście minut, ale wyszło z satysfakcjonującym wynikiem końcowym. 

- No i co bolało? – spytałam, lekko chichocząc pod nosem.

- Przyznaję, że jesteś nawet dobra – powiedział, odwracając się do mnie. – A nawet cię polubiłem – dodał po chwili. – Lubię ostre dziewczyny – znów poruszył brwiami, uśmiechając się.

- To kto następny? - rzuciłam, czując się troszkę lepiej.

Panowie już ustalili kolejkę, kolejny był Paweł Zatorski z nim nie było jakiś zbędnych wymian poglądów tak samo jak z Grześkiem Boćkiem, Fabianem Drzyzgą, Michałem Kubiakiem i Marcinem Możdżonkiem.

Następni panowie byli też bardzo łatwymi klientami, ale ich poczucie humoru nie ułatwiało mi pracy.

-Pani Amelko, wie pani już te odrosty trzeba by zrobić, bo są koszmarne - mówił damskim głosem Michał Winiarski

- Mamy na pokładzie żartownisia – stanęłam, zakładając jedną rękę na biodro.

Po Winiarze był Andrzej Wrona, który chciał aby jego włosy były takie jak są teraz, czyli żadnego progresu. Kurek, Kłos i Ignaczak mieli takie same wymagania, ale na strzyżeniu każdego poświęciłam po pół godziny, bo ich żarty powodowały, że płakałam ze śmiechu.

- Poczekasz chwilkę, skoczę tylko po coś do picia? -  powiedziałam do bruneta, który był ostatni w kolejce

- Dobrze poczekam – odpowiedział miło. - Albo wiesz co? – zapytał po małej chwili. – Usiądź, ja przyniosę tobie coś do picia, hm? – spytał, uważnie na mnie patrząc.

- Dzięki, jeśli ci to nie przeszkadza – odpowiedziałam, uważnie przypatrując się mu.

- Melka już skończyłaś? Chodź idziemy na kawę!- wparowała do pomieszczenia Monika.

Nawet nie zauważyłam, że wszyscy panowie sobie po prostu poszli.

- Chętnie, ale został mi..- musiałam się skupić, bo wypadło mi jego nazwisko z głowy. – Włodarczyk! Tak, on mi jeszcze został.

- Znalazłem tylko wodę. Może być? – zawołał mężczyzna wchodząc do Sali.

- Tak może. Dziękuję - odpowiedziałam i próbowałam obdarować chłopaka szczerym uśmiechem.

- Ach tak wy się pewnie nie znacie. Wojtek, to Amelia. Amelia, to Wojtek – przedstawiła nas Monia i wyleciała z pomieszczenia.

- Miło mi - rzekł i wyciągnął z uśmiechem w moją stronę rękę.

- Mi również miło - nie powiedziałam nic odkrywczego, ale odwzajemniłam uścisk dłoni.

Przyjrzałam się Wojtkowi, na pewno miał ponad dwadzieścia lat, ale dokładnie ile, to nie byłam w stanie powiedzieć. Był wysoki, ale jak był by niski nie byłby siatkarzem, jego brązowe oczy wydawały się smutne, włosy również miał brązowe, uśmiech z jego twarzy chyba nigdy nie schodził.

-To co, jak tniemy?- spytałam wyrywając się z letargu.

- Hmm? – chwilę pomyślał. Może boki troszkę krócej od góry? – zapytał, podnosząc swe tęczówki na mnie.

- Jasne – rzuciłam. - Już się robi! – powiedziałam z entuzjazmem w głosie.

Zajęło mi, to około dziesięć minut.

- Gotowe! – powiedziałam, zdejmując z niego ochronkę.

- Dzięki - odpowiedział chłopak, wstając z miejsca.

- Wojtek powiedz mi skąd mogę wziąć miotłę? Bo muszę to posprzątać.

- Na korytarzu stał wózek z miotłami i innymi rzeczami, powinien dalej tam stać.

- I co już skończyłaś? – wpadła, jak strzała panna Kowal.

- Tak, tylko posprzątam i już mogę iść na upragnioną kawę - rzekłam do przyjaciółki.

- Ty tego nie musisz sprzątać. A i zapomniałam ci powiedzieć zostajesz na noc, bo jest mała impreza, i ty też jesteś zaproszona - powiedziała uradowana z błyskiem w oku.

- Mogłam się tego spodziewać. Chodź na tą kawę - nie udawałam obrażonej, bo taka była Monika po niej można było się wszystkiego spodziewać.

Beta: Hangon